Ik weet niet hoeveel CEO'ers er zijn die het niet zo nauw nemen met de integriteit endit blog lezen. Mocht dat het geval zijn, dan is het beslist de moeite waard verder te gaan met deze column...

Door Marja Ruijterman

Gisterenvoerde ik een gesprek met een vrouw die op een kritiek punt in haar leven staat: Zij vroeg zich af: "Heb ik er wat van gemaakt? Zo niet: watkan ik nu nog doen om zo te leven als ik eigenlijk zou willen".

Envan de week las ik een interview met een man die zich op zijn vijftigste afvroeg hoe hij op zijn sterfbed op zijn leven wil terugkijken. Hij besloot om samen met een vijftigtal vrienden een ziekenhuis in India op te richten voor Kastelozen (Paria`s)

Wanneerje als CEO`er wilt veranderen om per direct integer, duurzaam en dienstbaar verder te leven en werken, zul je eerst door een heel bijzonder proces heen moeten.

Stel:je hebt, om je bedrijf te laten groeien, heel wat slimmigheden uitgehaald. Je schroomde niet indien nodig over lijken te gaan. Resultaat: je bedrijf lijkt uitstekend te draaien. Maar in werkelijkheidis dit alles voor een groot deel gebaseerd op angst. Angst om door de mand te vallen, angst voor klokkenluiders, angst voor het leven. Dat gaat doorgaans samen.

EenCEO`er die angstig en wantrouwend is stelt alles in het werk om grip tehouden op alles wat er gebeurt. De angstige CEO`er jaagt managers op, die op hun beurt weer de middelmanagers opjagen. Met gevolg: de mensen op de werkvloer raken flink gestresst en worden tegen elkaar uitgespeeld.

Matrixbordenop de afdeling geven aan wie de meeste klanten binnenhalen. Ik heb het gezien: mensen die met veel verve en overtuiging gesprekken met klanten voerden en zodra ze beet hadden naar het bord renden om hun naam te noteren. Uitroepend: "Zo, die heb ik mooi binnengehaald, die is er ingetrapt..." . Dan weer snel verder om maar weer te scoren.

Opzo`n afdeling heerst een sfeer van stress, haan- en bitchgedrag en ellebogenwerk. Het hele bedrijf is in de grip van wantrouwen naar elkaaren naar de rest van de wereld.

Gevolg:slapeloosheid en zweetaanvallen door schuldgevoel. Toch maar doorgaan en je mond houden, bang je baan te verliezen omdat je tegenwoordig niet snel een andere vindt.

Netdoen of je zo positief bent en energiek en thuis: doodop, down en prikkelbaar. Dat is niet vol te houden. Ik heb intussen heel wat mensen gecoacht die er bijna onderdoor zijn gegaan.

Jewordt meestal pas spijtoptant als je hoge bloeddruk en hartkloppingen hebt en/of burnout raakt. Of wanneer alles dreigt uit te komen. Mocht jeop dit moment een besluit willen nemen om op een integere manier je bedrijf verder te leiden, adviseer ik het volgende:

Praatmet een vertrouwenspersoon en gooi er alles uit wat je dwars zit. Vertel hoe je al die jaren hebt gesjoemeld en recht hebt gezet wat krom was. Schrijf het op en spaar jezelf niet. Ga een tijd in retraite om zowel lichamelijk als geestelijk grote schoonmaak te houden.

Voelwat je voelt en ga door de pijn en het verdriet heen. Durf de confrontatie met jezelf aan te gaan. Huil als je huilen moet en schaam je er niet voor. Biedt excuses aan een ieder die je hebt benadeeld, afgesnauwd of misbruikt.

(Heb ik zelf ook ooit gedaan en ik kan je vertellen, het lucht enorm op en mijn vrienden waren er heel blij mee.)

Biedje slachtoffers hulp aan, zo nodig financiële. Maak vervolgens een plande campagne met een bonafide bedrijvendokter en bekijk hoe je jezelf enhet bedrijf weer vertrouwenswaardig kunt maken.

Praatmet zakenmensen die integer zijn en leer van ze. Schrijf een artikel over je inzichten, probeer het geplaatst te krijgen in het in het FD en spaar jezelf niet.
Neem contact met bevriende CEO's die op dezelfde manier werken als jij deed en vertel ze van je hernieuwde manier van zaken doen en leiding geven. Vertel ze wat het met je heeft gedaan.

Doealles wat je kunt om te herstellen met je vermogen, talenten en doe hetmet heel je hart. De afkickperiode hoeft niet lang te duren. Hoe eerderen hoe rigoureuzer je het aanpakt hoe sneller de genezing. Het is nog niet te laat!

© Marja Ruijterman / Nationale Zorggids